Machu Picchu

Machu Picchu leży około 100 km od Cuzco, po wschodniej ścianie Andów Peruwiańskich, między szczytami Machu Picchu i Wayna Picchu na wysokości około 2300 m n.p.m. Odkrył je w 1911 roku amerykański profesor z uniwersytetu Yale - Hiram Bingham. Machu Picchu było osiedlem Inków wzniesionym w połowie XV wieku. W latach 1537-38 Inkowie z niewiadomych powodów opuścili miasto. W Machu Picchu archeolodzy odkryli liczne świątynie i budowle o charakterze religijnych. Jedną z takich budowli jest skalna platforma z granitowymi schodami, którą archeolodzy nazwali Intihuatana. Podobne budowle służyły Inkom jako zegary słoneczne. W mieście znajduje się również dobrze zachowana Świątynia Słońca oraz półokrągła wieża z ołtarzem ofiarnym zwana Torreon. Miasto było położone na różnych poziomach i żeby zachować dobrą komunikację Inkowie zbudowali liczne schody, które łącznie mają około 1200 stopni. Z centralnej części osiedla wznosiły się setki tarasów uprawnych, na których Inkowie uprawiali ziemniaki, warzywa oraz zboża. Ziemia do uprawy pochodziła zapewne z położonej 500 metrów poniżej osiedła rzeki Urubamba. Badania archeologiczne ujawniły, że miasto były zamieszkane głównie przez kobiety, które to najprawdopodobniej były ajillas - wybrane dziewczęta składane jako ofiary w obrzędach kultu Słońca. Machu Picchu jest uważana za sanktuarium Dziewic Słońca.